Dag lieve mama

Ik was altijd haar Roosje. Zo noemde ze me nog altijd. Roosje. Of ik nou 2, 20, 30 of 40 was, dat maakte niet uit. Roosje was ik en Roosje bleef ik.

Sinds ik mama vorig jaar vertelde dat ik niet anders meer kan dan helemaal mezelf zijn gebeurde er iets heel bijzonders. Sinds ik ging staan voor mijn waarheid en voor mijn leven zijn we écht samen geweest. Het was puur en oprecht. En hoe voelde ik haar onvoorwaardelijke liefde… Ook zo puur en echt.

“Ach” zei ze “je bent gewoon mijn kind”.  Ze werd weer echt mijn mama, die ik zo nodig bleek te hebben. Wat ben ik dankbaar dat ik dit nog met haar mee heb mogen maken en dat we alles hebben kunnen bespreken.

Met jouw dood mama, neem je ook Roosje mee. Dankjewel mama, dank voor je onvoorwaardelijke liefde. Ik had me geen lievere mama kunnen wensen. 

Dit zijn de laatste alinea’s van mijn speech. Gisteren hebben we afscheid genomen van mijn moeder. Op 6 september is ze overleden.  Een dag nadat ik mijn vorige blog schreef.

Dag lieve mama.

,

,

Ik tel mijn zegeningen

Natuurlijk is niet alles koek en ei, zijn er nog veel hobbels te nemen, is het soms ook nog heel verdrietig hier thuis (zie update), maar vandaag tel ik mijn zegeningen!

Sinds ik mijn verpletterende geheim geopenbaard heb aan mijn kinderen, sinds zij weten dat hun moeder een transman is, is alles gaan stromen. Het gaat bijna als vanzelf. Ik kan het gewoonweg nog niet bevatten…

Mijn kinderen laten hun liefde voor mij constant blijken. Mijn dochter wil alles weten over genderdysforie en transgenders en stelt heel veel vragen, Ze zegt zo blij te zijn dat er geen geheimen meer zijn. Mijn zoon zegt dat hij het allemaal niet zo erg vindt, zolang ik maar niet zijn kleding aantrek. Mijn dochter denkt haar werkstuk te gaan maken over transgenders. Ik woon nog steeds thuis, we laten de kinderen langzaamaan wennen aan de situatie. Er is rust in huis, er wordt gepraat, er zijn geen ruzie’s meer. Ik ben ontzettend trots op mijn man dat hij deze stap gemaakt heeft. We kunnen allebei laten zien hoeveel we van onze kinderen houden. Er is duidelijkheid, er is open- en eerlijkheid.

Ik slaap weer. Ik voel me energiek,  heb overzicht en kan weer dingen ondernemen. Het huishouden is eindelijk weer op orde en achterstallige klusjes pak ik aan. Ik ben weer flink aan het solliciteren en heb een freelance opdracht binnen gesleept, waardoor we weer even wat inkomsten hebben en er minder financiële druk is.

Mijn moeder zegt dat het wel lijkt dat ze nog meer van me is gaan houden. Mijn vader heeft gezegd dat hij ontzettend trots op me is. Uit onverwachte hoeken krijg ik constant steun aangeboden. Ik heb de beste vrienden en de liefste zussen.

Er is een prachtig interview met mij gepubliceerd in het AD en als klap op de vuurpijl kreeg ik gisteren bericht van het Genderteam van het VUmc dat ik ruim een half jaar eerder in behandeling ga dan gepland!!!

Het is onwerkelijk wat er allemaal gebeurd is in slechts tien dagen tijd. Van totale uitputting en wanhoop naar een situatie waarin ik me energiek voel, waarin het stroomt, waarin het geluk me toe lijkt te komen waaien. Ik voel ruimte. Ik voel de vrijheid waar ik altijd zo naar verlangde. Ik Leef!

Update

De woorden van het vorig jaar, behoren tot de taal van vorig jaar.
De woorden van een nieuw jaar wachten op een nieuwe stem.
Ergens mee eindigen, is ergens mee beginnen.

T. S. Eliot  

Omdat ik weet dat er veel mensen zijn die met me begaan zijn, even een kort bericht om jullie op de hoogte te stellen van wat er gaande is. Momenteel kan en wil ik nl. niet veel schrijven en/of contacten onderhouden op social media. Ik ben hier thuis nodig. Helemaal.

De weken voor Kerst waren loodzwaar. Het ging slecht met me. Ik was de uitputting nabij. Het leven moe. De situatie hier thuis was onhoudbaar geworden. De Kerstdagen hebben we zo goed als het kon doorgebracht met de kinderen. Het was gelukkig best gezellig. Eergisteren heb ik mijn kinderen verteld dat hun moeder een man is. Eindelijk heb ik mijn grote geheim geopenbaard aan hen van wie ik het meeste houd, mijn zoon en mijn dochter.

Het was een marathondag met veel emoties, met veel verdriet, maar ook met veel liefde. Heel veel liefde zelfs. Mijn kinderen hebben heel wijs en lief gereageerd. Ik ben hun moeder en dat zal altijd zo blijven, ook al ga ik er anders uitzien. Ze begrijpen mijn positie, maar zij begrijpen ook het verdriet en de boosheid van hun vader, die niet wil en kan accepteren wat er gaande is.

Ze begrijpen nu heel veel, waarom er steeds spanningen waren, waarom de dingen liepen zoals ze liepen. Ze vinden het heel erg dat we uit elkaar gaan, maar snappen wel dat het niet anders kan. Dat we gaan scheiden, dat vinden ze het ergste. En dat is het ook. Het is verschrikkelijk en dit hebben noch ik, noch mijn man gewild, maar het is wat ons overkomt. Dat is wreed, maar het is niet anders. We kunnen er alleen maar het beste van maken.

Vanavond, Oudejaarsavond, gaan we op verzoek van de kinderen met zijn vieren spelletjes spelen. Vanavond zijn we nog samen, Samen in ons verdriet. Samen met de liefde die we voor elkaar voelen.

Ik wens je een fijn 2014 toe, waarin je jezelf kunt en mag zijn!

Liefs,
Rick

Ja, maar

Ja!

Je mag zijn wie je bent
je laten zien
gelukkig zijn
stralen
je gevoel laten spreken
je kwetsbaarheid laten zien
je energie laten stromen
Inspireren
er zijn.

Helemaal!

Je mag zijn wie je bent
leven in open- en eerlijkheid
met al je bijzonderheden
met al je rariteiten
met al je plussen en je minnen
Ja echt
van top tot teen
en in al je vezels
mag je zijn wie je bent!

Maar… nu even niet… *

_

* Overpeinzing:

Wat klopt hier niet? 

Is “Ja, maar” eigenlijk niet precies hetzelfde als “Nee”?
Is het ooit te rechtvaardigen om iemand te dwingen slechts te overleven en niet te laten Leven (met een hoofdletter L)?  Simpelweg omdat je bang bent? Of panisch zelfs? Of omdat je er moeite mee hebt? Of omdat het niet past? Omdat je het zo niet gepland had? Of omdat je het niet gewend bent? Of omdat niemand het zo doet? Of omdat jouw dromen in duigen vallen? 

Wat zegt ‘Ja, maar’ over liefde? Is ‘ja, maar’ wel liefde?

Er bestaat toch maar één soort echte liefde? Onvoorwaardelijke liefde? Toch? Ja toch? 

Gewoon mijn kind

Ach lieverd toch, maar mij maakt het niet uit hoor, je bent gewoon mijn kind! (mijn moeder, 16-11-2013)

“Ach lieverd toch, maar mij maakt het niet uit hoor, je bent gewoon mijn kind!” zegt mijn moeder terwijl ze mijn hand constant stevig vasthoudt en streelt en liefdevol en geïnteresseerd naar mijn verhaal luistert.

Ik heb mijn moeder zojuist verteld dat haar oudste dochter een zoon is en als man verder wil leven. Ze vraagt me hoe ze me kan helpen, wat ze kan doen en roept daarna ook nog blij verrast “Oooh, dan heb ik toch nog een zoon!”

In een flits denk ik terug aan het zinnetje dat ze vroeger vaak zei in ons meidengezin “Oh, wat ben ik blij dat ik geen jongens heb“,  een waarschijnlijk onschuldig zinnetje dat haast een eigen leven is gaan leiden. Het maakt me nu niet meer uit, ik zie en voel dat ze het meent, ik ben gewoon haar kind. Jongen of meisje, dat maakt niet uit.

Heel gelukkig ga ik een paar uur later weer bij haar weg. Ik had nooit gedacht dat ze me zou verstoten of zo, maar deze reactie had ik ook niet verwacht. Ze hoorde alles zo rustig aan en ze had vooral zo te doen met de strijd die ik heb moeten leveren en wat me nog te wachten staat.  Dat was echt ontzettend fijn en hartverwarmend.

Na een gesprek met mijn man, die ze na ons gesprek heel graag wilde zien en spreken, en een nachtje slapen is nu echter het besef gekomen wat dit alles wil zeggen en wat de consequenties zijn. Niet alleen voor mij, maar vooral ook voor mijn man en de kinderen. Daar heeft ze het erg moeilijk mee op dit moment en daar maakt ze zich zorgen over. Dat snap ik en had ik haar graag willen besparen, maar ik ben blij dat ik eindelijk open en eerlijk heb kunnen zijn. Dat voelt enorm bevrijdend en mijn geheim is weer wat minder verpletterend.

Ik heb weer een belangrijk stap gemaakt in mijn reis op weg naar wie ik werkelijk ben.