De rust zelve

Vandaag, 21 januari 2014, is een buitengewoon bijzondere dag.

Zou het een spannende dag moeten zijn? Het is een historisch moment, een mijlpaal in mijn leven. Dat weet ik. Dat realiseer ik me. Er hangt veel vanaf. Het gaat mijn leven veranderen. Drastisch en ingrijpend.

Zou ik zenuwachtig moeten zijn? Ik ben het niet. Is dat gek als je jezelf in handen moet geven van specialisten die voor jou gaan bepalen wat jouw identiteit is?

Zou ik nieuwsgierig moeten zijn? Nieuwsgierig naar wat er gaat gebeuren? Benieuwd naar wat ze van me willen weten? Ik denk alleen maar “Kom maar op, ik ben er meer dan klaar voor! Wat het ook is, ik kom er wel doorheen.”

Zou ik me voor moeten bereiden? Had ik aan andere mensen die dit traject al doorlopen hebben vragen moeten stellen? Niets van dit heb ik gedaan. Ik ga gewoon heen, blanco en als mezelf, zonder veel idee te hebben van wat ik precies kan verwachten.

De rust zelve. Dat ben ik vandaag. Mijn God, of wie of wat er dan ook moge zijn, wat voelt dat heerlijk. Nog nooit in mijn leven heb ik me zo stevig gevoeld. Ik heb er alle vertrouwen in dat ik in goede handen terecht kom. Dit is mijn weg. Het kan niet anders dan goed aflopen. Geen twijfels voor mij. Samen gaan we kiezen voor beter. Nee, samen gaan we kiezen voor het beste.

Genderteam, here I come! *

* Over een paar uur begint de eerste fase van mijn traject bij het Genderteam aan het VUmc te Amsterdam. Mijn transitie van vrouw naar man, naar helemaal wie ik werkelijk ben, van binnen én van buiten.

Advertenties

Geluk met een rouwrandje

@EindelijkRick Morreguh. Soms wil je dat het kan, maar gelukkig kan het niet 😉 Denk aan je kerel pic.twitter.com/xR3z2jIZN8

— Maarten Vonk (@MaartenVonk1) January 19, 2014

Zondag. Ik hou van deze dag. Vroeg opstaan voordat iedereen wakker is. Niks moeten. Genieten van de stilte. Een beetje schrijven. Vervolgens een uurtje luisteren naar mijn vaste muziekprogramma om acht uur. Koffie. Rustig opstarten. Mijn moment.

Vandaag gaat het niet anders. Ik geniet als altijd, maar vervolgens niet het slaperige warrige krullenkoppie van mijn zoon, die me vluchtig een kus geeft en vervolgens gaat gamen. Ook niet, meestal al heel wat later, het onstuimige binnenkomen van mijn knuffelige dochter, meteen al één en al energie en vol verhalen. Niets van dit. Hier blijft het stil.

Drie nachten heb ik nu geslapen in mijn kleine en knusse appartementje. Het voelt thuis, maar ook dáár is mijn huis. Afgelopen dinsdag ontplofte de boel. Het werd een afschuwelijke ruzie in het bijzijn van de kinderen en ik nam de beslissing. Toen op dat moment. Zo’n beslissing die je hoopt niet te hoeven nemen. “Ik moet zo snel mogelijk weg, dit mogen we onze kinderen niet langer aandoen”. Twee ouders in één huis die emotioneel uitgeput zijn, dat is geen leefomgeving voor een kind. Ze verdienen rust en vooral, ze verdienen het beste van ons allebei.

Woensdagavond, mijn man was de hele avond weg, heb ik mijn kinderen verteld dat ik de volgende dag uit huis zou vertrekken. Ze reageerden begrijpend, ze hadden het aan zien komen “het is goed mam, het is tijd om te gaan”. We hebben een beetje gehuild, we hebben geknuffeld, we hebben gelachen. Het was fijn zo.

Het was al zo fijn en verrassend, dat ik, tegen alle verwachtingen in, vanaf 29 december, de dag dat we onze kinderen vertelden dat ik altijd hun moeder zal zijn, maar verder wil leven als man, nog bij ze kon wonen. Ik heb de tijd gekregen om in alle rust antwoord te geven op veel vragen, om samen te zijn in het verdriet van de scheiding, maar ook om nog gewone dingen te doen. Ook hadden ze even de tijd om zich voor te bereiden op mijn vertrek.

Tot zaterdag vorige week verliep alles opmerkelijk rustig, wat een zegen was, maar toen merkte ik al dat de spanningen weer opliepen en dinsdag, toch nog onverwacht, die uitbarsting. En nu zit ik hier. Alleen, maar nooit meer eenzaam. Een zondag met dezelfde rituelen, maar alles zo anders. Geluk met een rouwrandje.

@EindelijkRick Het is absoluut niet bagatelliserend bedoeld, maar daar drinken we er op deze morgen 1 op: pic.twitter.com/yW4j35II4g

— Maarten Vonk (@MaartenVonk1) January 19, 2014

De tranen komen. Ik voel het gemis, maar ik voel. Ik voel en dat voelt goed. Heb veel te lang zo’n knop gehad die altijd op uit stond. Het voelt goed dat ik niet meer bang ben voor pijn, dat ik niet meer vlucht voor verdriet of angst. Ik laat het komen en binnenkomen. Emoties zijn er om gevoeld te worden, dat weet ik nu. Snel voel ik me al weer wat beter. Ik glimlach. Voel de warmte in me. Deze zondag is mooi. Geluk en verdriet, hand in hand.

… and coffee understands!

Rick in de krant

Half december heeft journaliste Pam van der Veen van het AD contact met me opgenomen en gevraagd of ik bereid was een interview te geven. Zij had mijn blog gelezen en vond het interessant hier een artikel aan te wijden. Heb daar wel even over na moeten denken, maar uiteindelijk ingestemd, onder de voorwaarden dat mijn naam niet genoemd zou worden en het een verhaal zou zijn dat een bijdrage zou leveren aan het doorbreken van het taboe dat nog heerst rondom transgenders.

Het was spannend het interview, maar vooral ook heel boeiend. Pam stelde heel veel vragen waar ik zelf nog niet eens zo over had nagedacht. Ook veel vragen die anderen me nog niet gesteld hebben. Dat was mooi om te ervaren en heeft mij nog duidelijker gemaakt dat ik op de goede weg zit.

Dankjewel Pam voor het prettige gesprek en het opschrijven van mijn verhaal. Echt heel knap dat je uit zo’n lang interview zo’n verhaal kunt destilleren. De eerste versie kon dan ook meteen mijn goedkeuring wegdragen. Mijn complimenten!

Het artikel is op 4 januari 2014 gepubliceerd in het AD Magazine. 
Klik op de onderstaande links om het interview te lezen: 

Interview deel 1 – Titel
Interview deel 2 – Tekst

_

PS. toen het interview werd afgenomen, had ik mijn kinderen nog niet verteld dat hun moeder verder wil leven als man. Dat was wel al gebeurd voor de publicatie van het interview.

Ik tel mijn zegeningen

Natuurlijk is niet alles koek en ei, zijn er nog veel hobbels te nemen, is het soms ook nog heel verdrietig hier thuis (zie update), maar vandaag tel ik mijn zegeningen!

Sinds ik mijn verpletterende geheim geopenbaard heb aan mijn kinderen, sinds zij weten dat hun moeder een transman is, is alles gaan stromen. Het gaat bijna als vanzelf. Ik kan het gewoonweg nog niet bevatten…

Mijn kinderen laten hun liefde voor mij constant blijken. Mijn dochter wil alles weten over genderdysforie en transgenders en stelt heel veel vragen, Ze zegt zo blij te zijn dat er geen geheimen meer zijn. Mijn zoon zegt dat hij het allemaal niet zo erg vindt, zolang ik maar niet zijn kleding aantrek. Mijn dochter denkt haar werkstuk te gaan maken over transgenders. Ik woon nog steeds thuis, we laten de kinderen langzaamaan wennen aan de situatie. Er is rust in huis, er wordt gepraat, er zijn geen ruzie’s meer. Ik ben ontzettend trots op mijn man dat hij deze stap gemaakt heeft. We kunnen allebei laten zien hoeveel we van onze kinderen houden. Er is duidelijkheid, er is open- en eerlijkheid.

Ik slaap weer. Ik voel me energiek,  heb overzicht en kan weer dingen ondernemen. Het huishouden is eindelijk weer op orde en achterstallige klusjes pak ik aan. Ik ben weer flink aan het solliciteren en heb een freelance opdracht binnen gesleept, waardoor we weer even wat inkomsten hebben en er minder financiële druk is.

Mijn moeder zegt dat het wel lijkt dat ze nog meer van me is gaan houden. Mijn vader heeft gezegd dat hij ontzettend trots op me is. Uit onverwachte hoeken krijg ik constant steun aangeboden. Ik heb de beste vrienden en de liefste zussen.

Er is een prachtig interview met mij gepubliceerd in het AD en als klap op de vuurpijl kreeg ik gisteren bericht van het Genderteam van het VUmc dat ik ruim een half jaar eerder in behandeling ga dan gepland!!!

Het is onwerkelijk wat er allemaal gebeurd is in slechts tien dagen tijd. Van totale uitputting en wanhoop naar een situatie waarin ik me energiek voel, waarin het stroomt, waarin het geluk me toe lijkt te komen waaien. Ik voel ruimte. Ik voel de vrijheid waar ik altijd zo naar verlangde. Ik Leef!