Vandaag, 21 januari 2014, is een buitengewoon bijzondere dag.
Zou het een spannende dag moeten zijn? Het is een historisch moment, een mijlpaal in mijn leven. Dat weet ik. Dat realiseer ik me. Er hangt veel vanaf. Het gaat mijn leven veranderen. Drastisch en ingrijpend.
Zou ik zenuwachtig moeten zijn? Ik ben het niet. Is dat gek als je jezelf in handen moet geven van specialisten die voor jou gaan bepalen wat jouw identiteit is?
Zou ik nieuwsgierig moeten zijn? Nieuwsgierig naar wat er gaat gebeuren? Benieuwd naar wat ze van me willen weten? Ik denk alleen maar “Kom maar op, ik ben er meer dan klaar voor! Wat het ook is, ik kom er wel doorheen.”
Zou ik me voor moeten bereiden? Had ik aan andere mensen die dit traject al doorlopen hebben vragen moeten stellen? Niets van dit heb ik gedaan. Ik ga gewoon heen, blanco en als mezelf, zonder veel idee te hebben van wat ik precies kan verwachten.
De rust zelve. Dat ben ik vandaag. Mijn God, of wie of wat er dan ook moge zijn, wat voelt dat heerlijk. Nog nooit in mijn leven heb ik me zo stevig gevoeld. Ik heb er alle vertrouwen in dat ik in goede handen terecht kom. Dit is mijn weg. Het kan niet anders dan goed aflopen. Geen twijfels voor mij. Samen gaan we kiezen voor beter. Nee, samen gaan we kiezen voor het beste.
Genderteam, here I come! *
* Over een paar uur begint de eerste fase van mijn traject bij het Genderteam aan het VUmc te Amsterdam. Mijn transitie van vrouw naar man, naar helemaal wie ik werkelijk ben, van binnen én van buiten.