Samen

Weet je lieverd, weet je wat ik nou het moeilijkste vond gisteren? Gisteren toen we dat zware gesprek hadden over geschaad vertrouwen, over in duigen gevallen toekomstverwachtingen en over wie ik dan wel of niet ben?

Het zwaarste was niet dat je me helemaal niet begrijpt, dat je denkt dat ik in de war ben, dat je me niet meer vertrouwt. Het moeilijkste vond ik het na het gesprek. Dat jij beneden zat op de bank. Dat ik boven lag in bed. Dat jij huilde. Dat ik huilde. Jij alleen. Ik alleen.

Toen ik naar boven liep, bleef ik halverwege even staan. Iets hield me tegen om zoals gewoonlijk in een ruk naar boven te lopen. Ik bleef even staan luisteren en hoorde je zachtjes indringend in huilen uitbarsten. Ik ging terug de woonkamer in, probeerde je te omarmen. Bij je te zijn.

‘Ik heb niemand nodig bij mijn verdriet’ zei je resoluut ‘dit doe ik alleen’. Met tegenzin liep ik weer naar boven. Nu in een ruk. En brak. Begon onbedaarlijk te huilen. Snakte naar adem. Voelde me benauwd. Letterlijk. Figuurlijk.

Wat had ik ontzettend graag samen met je gehuild.

Advertenties

Sommige dingen komen nou eenmaal op je pad

Mijn hart huilt. Mijn man zit er helemaal doorheen. Hij weet niet wat te doen, voelt zich diep ongelukkig en schaamt zich voor me. Hij verdraagt me nauwelijks op het moment. Hij is vooral erg boos omdat hij zich belazerd voelt omdat ik hem niet eerder in vertrouwen genomen heb. Ik heb namelijk eerder met anderen over mijn gevoelens gesproken dan met hem. Dat doet hem veel zeer.  Hij voelt zich niet serieus genomen en gepasseerd. Aan de ene kant snap ik dat wel, maar aan de andere kant vind ik het jammer dat hij niet begrijpt dat het zo verschrikkelijk moeilijk was om hier over te spreken, juist met hem.

Zijn toekomstdroom is in duigen gevallen en is plotsklaps op 1 december 2012, toen ik hem alles vertelde, veranderd in een nachtmerrie. Hij wil duidelijkheid. Nu. Dat wat ik hem juist niet kan bieden. Nu niet in ieder geval. Dit alles is een heel proces en veel is ook zo nieuw voor mij. Zelf sta ik ook iedere dag voor verassingen en nieuwe ontdekkingen, omdat ik nu mijn gevoelens toelaat. Ik kan hem gewoonweg niet zeggen hoe ons leven eruit zal gaan zien in de toekomst. Ik weet zelf zoveel nog niet.

Ik verlang er hevig naar om ook een man te zijn aan de buitenkant. Mijn man vindt dat totaal onacceptabel en hoewel ik deze verlangens heb, weet ik echt nog niet of ik ook daadwerkelijk in transitie zal gaan. Het is namelijk nogal wat, daar ben ik me echt wel van bewust.

Twee weken geleden had ik een intake bij Transvisie Zorg. Er werd me gevraagd of ik er wel eens aan dacht om me te laten opereren en hormonen te gebruiken. Ik heb geantwoord dat ik daar dagelijks aan denk. Er gaat werkelijk geen dag voorbij dat ik daar niet aan denk, maar dat wil nog niet zeggen dat ik het ook daadwerkelijk zal gaan doen. Dit soort beslissingen neem je niet zomaar en wie weet, misschien is er wel een manier om gelukkig te kunnen zijn in mijn vrouwenlichaam. Dat moet ik allemaal gaan onderzoeken. Stap voor stap. Zonder haast. Het liefst samen met mijn man. In alle open- en eerlijkheid.

Lieve schat, als je dit leest en dat zal vast wel, want ik heb je verteld van dit blog; ik hou van je en ik wil graag samen met je de weg vinden die het beste is voor ons alle vier. Ik heb dit nooit gewild en jij al helemaal niet, maar we moeten er nu wel mee dealen, of we het nou leuk vinden of niet. Sommige dingen komen nou eenmaal op je pad, of je het nou leuk vindt of niet.

Gevangen

Gevangen
in normen en waarden
van jou en van jou.
Hoe breek ik uit
zonder alles af te breken
onherstelbaar kapot te maken?
Of vallen
de stukjes
als een puzzel
prachtig
in elkaar?

Mannen hebben het makkelijker

Lastige weken achter de rug, vooral omdat ik het moeilijk vind om te praten met mijn man en omdat ik het bespreken van lastige onderwerpen steeds maar weer uitstel. Duidelijk uitleggen wat ik bedoel lukt me dan haast niet. Ik kom vaak niet goed uit mijn woorden en af en toe blokkeer ik zelfs helemaal, al gaat dat steeds beter.

Schrijven daarentegen gaat me prima af. Man’s eigen misschien? Er zijn wel opvallend veel goede mannelijke schrijvers moet ik zeggen. Of zouden die me gewoon meer aanspreken? Misschien maar eens onderzoeken hoe dat zit.

Maar goed, humor relativeert de boel. En af en toe heb ik dat nodig. Vanochtend kwam ik dit plaatje tegen en daar kon ik wel erg om lachen. Een feest der herkenning!

Inderdaad geachte lezers, ik kan het bovenstaande volmondig beamen:

• telefoneren doe ik in een sneltreinvaart: koetjes en kalfjes, roddels en gezellige openingszinnen zijn niet aan mij besteed
• mijn koffers zijn drie keer dunner dan die van andere als dames geklede personen
• als iemand me vergeet uit te nodigen dan heeft hij/zij daar vast een goede reden voor
• ik heb een gruwelijke hekel aan de kapper, dat gefriemel aan mijn hoofd hoef ik niet en dat geklets al helemaal niet. Als er ooit eens stilte-kappers komen dan ben ik de eerste klant.
• Ik ga pas naar een winkel als ik precies weet wat ik moet hebben, van shoppen ga ik zowat dood
• en als ik iemand zie met dezelfde outfit, dan denk ik alleen maar dat ik niet de enige ben met een goede smaak! 

Blogbal

Gisteren ontstond er een bijzonder leuke dialoog op twitter. Eén van mijn twittervriendinnen had al een paar keer getweet over het #blogbal. Ik vraag haar wat dat is, het blogbal. Meteen krijg ik antwoord van een andere twitteraar. Dat is duidelijk én het leuke van twitter; korte lijnen en snel alle informatie die je wilt hebben.

‘Kom je ook naar het blogbal?’ vraagt ze ‘dat zou leuk zijn!’ Ik antwoord dat het zeker een optie is voor 2014, maar dat ik het dit jaar nog over sla. Ze zegt me dat ze zich dat kan voorstellen.

Meteen krijg ik er allerlei beelden bij, bij dat blogbal. Dat ik daar op mijn paasbest naar toe ga, haar daar zie en haar op haar schouder klop. Dat  zij zich omdraait en verbaasd vragend zegt ‘Mevrouw???’ En ik dan: ‘Hé hallo, wat leuk je in levende lijve te zien, ik ben het, Rick!’

Ik zie het helemaal voor me. Het tafereel. De reactie. Ik moet er om lachen. Het is eigenlijk best wel absurd. Van buiten Roos. Van binnen Rick. Zoveel contrast. Ik schrijf haar dat ik al blij ben dat ze me Rick noemt. Op twitter. Dat is al zo ontzettend fijn.

Terwijl ik dat aan haar schrijf voel ik de tranen prikken. Van ontroering. Van geluk. Er zijn mensen die me Rick noemen! Virtueel, dat wel, maar toch. Gewoon Rick. Gewoon zoals het hoort te zijn, maar zo ongewoon. ‘Ik ben blij dat ik je Rick kan en mag noemen’ antwoordt ze. En even voel ik me in- en ingelukkig.

Hamer

Als een hamer timmert het in mijn hoofd, al meer dan twee weken lang. Onophoudelijk. Monotoon. Eén zin. Van mijn moeder. “Oh, wat ben ik blij dat ik geen jongens heb”. En het lijkt wel of het hameren steeds harder wordt. Een verloren herinnering, terug in mijn heden. Beng. Beng. Beng.

Ik ben opgegroeid in een meidengezin. Met een moeder die zielsveel van ons houdt. Er altijd is. Nog steeds. Alles doet wat in haar mogelijkheden ligt. Fouten gemaakt heeft, maar altijd gehandeld heeft met de beste bedoelingen, daar ben ik van overtuigd. Ik neem haar dan ook beslist niets kwalijk. Echt niet. Nooit.

Ze heeft het ongetwijfeld goed bedoeld. Door te zeggen hoe blij ze met ons was. Door te verkondigen aan de buitenwereld dat ze compleet gelukkig was met alleen maar dochters, dat ze beslist niet teleurgesteld was met weer een geboorte van een meisje. Het was de omgeving die meer dan eens gedesillusioneerd reageerde, vooral bij de komst van mijn jongste zus ‘oh, weer een meisje…’. Voor mijn ouders was dit gelukkig nooit een issue of een gemis.

Maar dit jongetje deed daarom nog beter zijn best een braaf meisje te zijn. Ik wilde mijn moeder niet teleurstellen, want die bleef maar roepen: “Oh, ik ben zo blij dat ik alleen maar dochters heb, jongens die doen altijd zo wild en die willen stoeien, meisjes spelen tenminste met poppen en gaan lekker knutselen en kleuren, dat vind ik zó gezellig!”

En ik? Ik pakte een boek.

Verlegenheid en schaamte

In mijn vorige blog schreef ik dat ik het boek ‘De maakbare man’ besteld had van Maxim Februari. Dat heb ik inmiddels gelezen en één bladzijde daarvan wil ik met jullie delen, want het verwoordt zo ontzettend goed wat ook ik beleef.

Voor mij is de aanblik van mijn lichaam zelf nooit het grote probleem geweest, maar wel de verlegenheid waarmee ik het door de wereld moest dragen. Een gevoel laat zich moeilijk uitleggen, maar laat ik zeggen dat schaamte het kernprobleem was. Die ontstond niet zozeer doordat mijn lichaam mezelf vreemd voorkwam, maar doordat het signalen uitzond waardoor anderen me als vrouw interpreteerden. Schaamte dus om te worden gezien op een manier waarop je niet gezien wilt worden. Een situatie die misschien nog het best te vergelijken valt met de puberale nachtmerrie waarin je naakt door de volle gangen van je middelbare school loopt, om je kleren te gaan ophalen die om onduidelijke redenen op het bureau van de lerares Frans liggen.

Niet dat de paniek letterlijk te maken had met naaktheid, maar het wat hetzelfde wanhopige gevoel te zijn overgeleverd aan de blik van belangstellenden, zonder invloed te kunnen uitoefenen op de manier waarop ze je lezen.

Buitenstaanders denken vaak dat transseksuelen vooral verlangen naar aanpassing van hun genitaliën, maar die spelen bij zo’n problematische toeschrijving van vrouwelijkheid nog wel het minst een rol; die ziet namelijk niemand als je een bakkerswinkel in stapt om een brood te kopen.

Dat de paniek kon toeslaan in bakkerswinkels, tijdens lezingen, bij het openen van de mail en bij alle sociale situaties waarin ik als vrouw werd aangesproken, had dan ook veel meer te maken met de signalen die mijn stem uitzond, mijn gezicht, mijn postuur, mijn naam en al met al met de sociale rol die me op grond van al die signalen was toebedeeld. Het was niet mijn lichaam op zich, maar mijn lichaam als interface voor contact met de buitenwereld dat me in de weg zat.

Ik vond het heel fijn dit te lezen; de herkenning, de verwoording van mijn gevoel, al is voor mij het woord onzekerheid misschien meer op zijn plaats dan schaamte. Dit stukje uit het boek maakt het voor mij ook gemakkelijker uit te leggen hoe dat nou precies bij mij zit, want zelf kon ik er nog niet goed de juiste  woorden voor vinden, juist omdat ik er vrouwelijk uitzie en zelfs andere transgenders zich verbaasden dat ik niet meer heb van een manwijf (sorry voor het nare woord).

Alleen mijn borsten, waar veel vrouwen jaloers op zijn, cup D, die zouden er van mij vandaag nog af  of velen malen kleiner mogen. Ik kan niet met ze overweg…