In mijn vorige blog schreef ik dat ik het boek ‘De maakbare man’ besteld had van Maxim Februari. Dat heb ik inmiddels gelezen en één bladzijde daarvan wil ik met jullie delen, want het verwoordt zo ontzettend goed wat ook ik beleef.
Voor mij is de aanblik van mijn lichaam zelf nooit het grote probleem geweest, maar wel de verlegenheid waarmee ik het door de wereld moest dragen. Een gevoel laat zich moeilijk uitleggen, maar laat ik zeggen dat schaamte het kernprobleem was. Die ontstond niet zozeer doordat mijn lichaam mezelf vreemd voorkwam, maar doordat het signalen uitzond waardoor anderen me als vrouw interpreteerden. Schaamte dus om te worden gezien op een manier waarop je niet gezien wilt worden. Een situatie die misschien nog het best te vergelijken valt met de puberale nachtmerrie waarin je naakt door de volle gangen van je middelbare school loopt, om je kleren te gaan ophalen die om onduidelijke redenen op het bureau van de lerares Frans liggen.
Niet dat de paniek letterlijk te maken had met naaktheid, maar het wat hetzelfde wanhopige gevoel te zijn overgeleverd aan de blik van belangstellenden, zonder invloed te kunnen uitoefenen op de manier waarop ze je lezen.
Buitenstaanders denken vaak dat transseksuelen vooral verlangen naar aanpassing van hun genitaliën, maar die spelen bij zo’n problematische toeschrijving van vrouwelijkheid nog wel het minst een rol; die ziet namelijk niemand als je een bakkerswinkel in stapt om een brood te kopen.
Dat de paniek kon toeslaan in bakkerswinkels, tijdens lezingen, bij het openen van de mail en bij alle sociale situaties waarin ik als vrouw werd aangesproken, had dan ook veel meer te maken met de signalen die mijn stem uitzond, mijn gezicht, mijn postuur, mijn naam en al met al met de sociale rol die me op grond van al die signalen was toebedeeld. Het was niet mijn lichaam op zich, maar mijn lichaam als interface voor contact met de buitenwereld dat me in de weg zat.
Ik vond het heel fijn dit te lezen; de herkenning, de verwoording van mijn gevoel, al is voor mij het woord onzekerheid misschien meer op zijn plaats dan schaamte. Dit stukje uit het boek maakt het voor mij ook gemakkelijker uit te leggen hoe dat nou precies bij mij zit, want zelf kon ik er nog niet goed de juiste woorden voor vinden, juist omdat ik er vrouwelijk uitzie en zelfs andere transgenders zich verbaasden dat ik niet meer heb van een manwijf (sorry voor het nare woord).
Alleen mijn borsten, waar veel vrouwen jaloers op zijn, cup D, die zouden er van mij vandaag nog af of velen malen kleiner mogen. Ik kan niet met ze overweg…