Het is stil rondom mij. Stil op mijn blog, maar vooral stil op twitter. Het valt een aantal mensen op, want meestal laat ik wel wat van me horen. Ik krijg vragen. Soms in het openbaar, vaak via DM (direct messages, privé-berichten die niet te lezen zijn voor anderen). “Goh, ik hoor niets van je, gaat het wel goed?”
Het gaat niet goed. Of laat ik zo zeggen, ik ben er van overtuigd dat wat er nu met me gebeurt ergens goed voor is, maar bepaald lekker gaat het niet met me. Ik gooide gisteren nog wel de volgende tweet de ether in (met schrijffouten en al, maar dat zie ik nu pas)
Weet het, ben stil op blog/twitter. Soms zijn de bergen zo steil dat ik geen woorden meer uit kan uitbrengen. Maar komt goed mensen. Echt!!!
— Rick (@EindelijkRick) 9 december 2013
want zo voel ik me nu tijdens deze reis op weg naar mezelf. Ik beklim momenteel een berg die zo steil is dat ik totaal buiten adem ben en niet meer kan praten met anderen, daarvoor moet ik eerst weer bijkomen, er voor zorgen dat ik weer gewoon kan ademen en niet meer naar lucht hoef te happen. Vandaar die stilte, eigenlijk een ademtekort.
Er is veel gebeurd de afgelopen weken hier in huis. Mijn man is een week weg geweest naar zijn familie in het buitenland. Ook zijn familie is nu op de hoogte dat ik als man verder wil leven en dat daardoor ons huwelijk en gezin ontwricht zijn. Van buiten ziet het er nog leuk uit, maar dat is slechts schone schijn en nog van korte duur.
De dag na zijn vertrek heb ik een heel fijn gesprek met een goede vriend van me. “Rick, je bent veel moeier dan je in de gaten hebt, als ik je een advies mag geven, dan zou ik je aanraden er even tussenuit te gaan, want zo hou je het niet vol.” De volgende dag schrijf ik hem dat ik denk en vooral voel dat hij gelijk heeft en dat ik per direct besloten heb om het heel rustig aan te doen. Waarom zou ik het uitstellen? Ik ben nu toch een week alleen met de kinderen, ik heb de tijd en de ruimte bijna alleen voor mezelf.
Maar dan gebeurt het. Vrijwel meteen. Wat is het toch boeiend hoe het menselijk lichaam werkt! Ik laat de ontspanning toe en merk tot mijn schrik dan pas dat ik werkelijk uitgeput ben. Ik kan niet meer. De tranen hoog de hele dag. Mijn lontje kort. Totaal geen energie en overzicht. Ik geef me eraan over, doe even helemaal niets, maar merk dat dit niet zomaar over zal gaan in een paar daagjes. Het afgelopen jaar heeft zijn tol geëist. Een lang jaar waarin ik mijn man alle ruimte en tijd heb willen geven om de nieuwe situatie een plek te geven, maar dat is totaal mislukt helaas.
Ik besluit een afspraak te maken met de huisarts. Ze geeft me iets om beter te slapen zodat ik in ieder geval uitrust en ze raadt me aan psychologische hulp in te schakelen bij de zware beslissingen die ik nu moet nemen. Wanneer en hoe vertellen we het de kinderen? Ik heb een appartement gevonden, maar wanneer ga ik weg? Of wie gaat er eigenlijk weg? Hoe gaan we alles regelen? Enz. enz. Er zijn zo veel vragen. Ik zit zo vol dat ik dat niet goed zelfstandig kan bedenken. Heb het gevoel dat ik aan het zwemmen ben, het land al in zicht zie, er bijna ben, maar net voordat ik de kust bereik naar beneden getrokken word. Ik spartel en spartel om maar boven water te blijven, maar kom niet meer vooruit, terwijl ik het gevoel heb te verdrinken. Het voelt heel benauwend.
Ook zegt ze dat ik echt rust nodig heb en de dingen die me de meeste stress veroorzaken, zoals bijv. solliciteren, even moet laten voor wat het is, dat gaat nu toch niet werken. Vanaf vorige week donderdag heb ik een stuk beter geslapen. Voel ik me relaxter. Laat ik de boel de boel even en krijg ik vrijwel meteen zin in beweging, terwijl ik daarvoor moeilijk in beweging te krijgen was. Ik ga sporten. Drie dagen achter elkaar sport ik flink. Ik loop krom van de spierpijn, maar het voelt goed. Ik voel me groeien. Ik zorg goed voor mezelf. Ik beweeg. Ik krijg weer adem. Stuur weer wat tweetjes. Ik voel me blij.
En dan… gistermiddag. Ik voel me beter dan in tijden. Ben hoopvol gestemd. Ik wil achter mijn laptop gaan zitten om wat uit te schrijven voor de psycholoog, dat heeft ze me namelijk gevraagd. Mijn man, die in de buitendienst werkt komt even aanwippen en hoe het kwam weet ik niet, maar hij maakt een opmerking die me totaal uit het lood slaat. Een opmerking die hij al vaak gemaakt heeft en die ik altijd van me af heb kunnen laten glijden “Jij hebt hier toch voor gekozen!” Ik kan het ineens niet meer verdragen. Ik heb er niet voor gekozen een man te zijn in een vrouwenlichaam! Ik kies er niet voor dat ons gezin uit elkaar valt. Ik kies er niet voor om mijn man verdriet te doen. Ik kies er niet voor om werkeloos thuis te zitten.
Ik breek. Geen moment had ik verwacht dat dit kon gebeuren. Niet nu in ieder geval. Ik begin te huilen. Onbedaarlijk te huilen, zoals ik dat nog nooit gedaan heb. Ik moet rare geluiden gemaakt hebben. Oergeluiden haast. Alles wordt donker. Het hoeft voor mij niet meer. Ik wil niet meer. Op dat moment vind ik het niet erg dood te gaan. Overal mee te stoppen. Ik huil en huil en huil. Kan niet stoppen. Iedere keer begint het weer opnieuw. Het komt vanuit mijn binnenste binnenste. Het komt en het komt, het stopt niet. Mijn man is zo ongerust dat hij zelfs mijn vader (gepensioneerd arts) belt, die meteen komt. Mijn man huilt ook, probeert me te troosten, zegt dat hij niet wil dat me iets overkomt.
Langzaamaan kom ik weer tot rust. Herstel ik weer. Droog ik mijn tranen. Neem ik een douche. Ga ik over tot de dingen van de dag. Koken. Eten met de kinderen. Een belangrijke vergadering in de avond, die me inkomsten op kan leveren. Ik voel me wankel, maar ik ga. Ik wil door, ik moet door. Ik wil leven. Een leven waar ik niet voor gekozen heb, maar dat ik toebedeeld krijg en dat ongetwijfeld mooi zal zijn. Te zijner tijd. Daar blijf ik van overtuigd, alleen is deze klim tijdens mijn reis even zo zwaar dat ik adem te kort heb. Maar zoals ik schreef in mijn tweet, het komt goed mensen. Echt!!!
Waarom? Omdat ik kies voor het Leven. Leven met een hoofdletter L. Daar kies ik wel voor.
Eindelijk Rick 