Onkruid wieden. Simpel. Lijkt het. Maar tegenwoordig is niets meer simpel. Zelfs onkruid wieden brengt me een beetje van mijn stuk. Want wie bepaalt eigenlijk wat onkruid is? En wie heeft het recht dat te bepalen? Wie bepaalt wat of wie er mag leven en wat niet? Ik voel diep in me boosheid opborrelen. Ik voel me verdrietig. Het voelt als een groot onrecht.
Onze tuin staat weer eens vol met zevenblad. Steeds tel ik 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7 blaadjes. Soms piepkleine versgroene glimmende babyblaadjes en vaak al hele grote stoere donkergroene doffere bladeren. Wonderlijk, steeds weer eenzelfde blad bestaande uit zeven blaadjes. Prachtig. Weer zo’n wonder van de natuur. Als altijd perfect.
Weinig onkruid is zo berucht als het zevenblad. In een mum van tijd verspreidt het zich met zijn kruipende wortels door de tuin. Ook al trek ik het plantje met zoveel mogelijk wortel uit de grond, dan nog breekt het vrijwel zeker af. Bij de breuk groeit de plant weer vrolijk en in een razendsnel tempo verder uit. De enige manier van bestrijden is de plant helemaal, met al zijn wortels, uitgraven. Er hoeft echter maar weinig achter te blijven en het zevenblad steekt de kop weer op. Uitroeien is een haast onmogelijke opgave.
Even voel ik me zevenblad. Ik pas niet in dit tuintje. Bruut word ik keer op keer onthoofd en verminkt, maar mijn wortels leven voort. Onverwoestbaar. Krachtig. Steeds weer een nieuwe weg zoekend naar boven. Ik wil groeien en bloeien, maar het mag niet. Niet in dit tuintje in ieder geval. Wel elders, want het zevenblad is ook bekend om zijn geneeskrachtige werking. In kloostertuinen werden ze van oudsher gekoesterd. Alleen wil ik zo graag juist in dit tuintje floreren.
Ver achteraf in een hoekje van onze tuin ontdek ik ineens allemaal kleine witte bloempjes. Ze staan fier te pronken in de zon. De schoonheid verrast me. Wat is dit? Een wit scherm van honderden kleine bloemetjes. Ik volg de stengel naar beneden en zie ik dat het de bloem is van het zevenblad. Ik slik. Nooit eerder is het zevenblad in mijn tuin tot bloei gekomen, maar dit plantje moet ik niet gezien hebben bij de voorlaatste wiedbeurt. Wat een bloemenpracht!
“Stel je niet aan Rick, het is maar een plantje” zeg ik tegen mezelf en met een ruk trek ik het bloemenscherm met wortel en al uit de grond. Ik voel een scheut van pijn door mijn lichaam gaan. Ik voel me verscheurd. En een brute klootzak.
Eindelijk Rick 