Ben jij haar man dan?

Het is tijd om de handen uit de mouwen te steken en in het kader van mijn zoektocht naar een passende baan c.q.  inkomsten bezoek ik een netwerkbijeenkomst voor werkgevers, werkzoekenden en andere geïnteresseerden.

Al zeg ik het zelf, ik zie er pico bello uit met mijn platte brede borst in een blauw wit gestreept overhemd, nette spijkerbroek en leren enkelboots. Maar vooral, ik voel me uitstekend. Ik mag nu gezien worden van mezelf. Opvallend is de rust en de kalmte die ik ervaar bij het bezoeken van dit evenement. Geen spoor meer te verkennen van zenuwen of verlegenheid die mij vroeger zo gewoon waren.

En daar is Bert. Bert is een oud-collega. Zo’n vijftien jaar geleden kwamen we elkaar voor het eerst tegen. We werkten geruime tijd samen en zaten in dezelfde kamer. We hadden altijd een leuk contact en veel gezamenlijke interesses. Nadat we allebei weggingen bij dat bedrijf kwamen we elkaar een paar jaar later weer tegen bij een andere werkgever. Ik was inmiddels zelfstandig coach en trainer en ook hij was werkzaam in de coachwereld. We spraken zelfs een keer bij hem thuis af om te kijken of we iets samen zouden kunnen gaan doen. Dit liep op niets uit, maar we hadden nog wel eens mailcontact, zijn gelinkt via LinkedIn en zo’n anderhalf jaar geleden kwamen we elkaar toevallig tegen bij een buurtcentrum. Hij begroette me toen enthousiast en we praatten wat bij. Hoewel ik toen al bezig was met mijn transitie vertelde ik hem daar niet over, daar was het toen nog niet het moment voor.

“Hoi Bert, ik ben Rick.” Ik steek mijn hand naar hem uit en schud hem de hand.
“Hallo Rick, aangenaam kennis te maken.” zegt Bert met een ferme handdruk.
“Herken je me niet?” vraag ik lachend.
“Even kijken hoor.” Hij fronst zijn wenkbrauwen. Hij herkent me niet.
“We hebben nog wel samen gewerkt!” zeg ik, maar er valt geen kwartje
“Waar dan?“ vraagt Bert. Ik zie zijn hersenen kraken.
“Bij bedrijf X!”
Bert kijkt me nog indringender aan. “Ik zou het niet meer weten” stamelt hij “er werkten ook zoveel mensen.”
“We zaten zelfs op dezelfde kamer!” geef ik als extra hint, maar nee, hij weet het nog niet.
“Ik ben zelfs nog een keer bij je thuis geweest” voeg ik toe. Nog steeds heeft hij geen idee met wie hij staat te praten.
“Ken je Roos dan nog wel?” vraag ik plagend.
“En of, natuurlijk ken ik die nog!” hij kijkt me nogmaals indringend aan “Ben jij haar man dan?”
Het wordt echt steeds grappiger. “Neeeeeeeheeee” roep ik uit “Roos, dat was ik!”
Ik zie hem haast wankelen, hij kijkt me aan en aan. Krabt aan zijn kin. Fronst nogmaals zijn wenkbrauwen. Kijkt alsof hij water ziet branden. “Ben jij Roos…….???”
“Ja Bert, ik was inderdaad Roos, maar ik ga nu als Rick door het leven.”
Ik leg hem uit wat er gebeurd is.
“Jéeee” hij is met stomheid geslagen “mag ik je feliciteren?”

Dat mag. Want het is een felicitatie waard.
.
.
.