Man at work

Ineens moest het. Ineens besloot ik het. NU! Nu, ga ik het doen, nu is het moment. Rigoureus. Huppakee. Voor zestig man tegelijk uit de kast.  Zo snel al ik kan typen (en dat is snel) schreef ik onderstaand schrijven, redigeren was niet eens meer nodig. In één keer stond het op papier. Niet nadenken, doen! Zo werkt dat bij mij.

De volgende ochtend vroeg ik mijn leidinggevenden, die wel al op de hoogte waren van mijn transseksualiteit, want ik ben hierover open geweest bij mijn sollicitatie, de boodschap op het interne net te zetten van onze afdeling. Gelukkig ging ik toen net lunchen, want het was toch wel even heel spannend. Kon ik even tot rust komen en afwachten wat er zou gaan gebeuren.

https://twitter.com/EindelijkRick/status/515557009878704128

Beste collega’s,

Soms zijn dingen niet wat ze lijken. Jullie hebben me leren kennen als Roos, een vrouwelijke collega, want zo doet mijn uiterlijk vermoeden, al kleed ik me mannelijk. Ik ben echter een man, geboren in een vrouwenlichaam. Altijd al wist ik dat er iets niet klopte, maar ik stopte het weg en ik ontkende het. Het kon niet, het mocht niet, het was onzin. Maar ontkennen lukte uiteindelijk niet meer. Ik kon mezelf niet langer verloochenen, want daar ging ik aan kapot.  Uiteindelijk heb ik gekozen voor mezelf, met alle consequenties van dien. Ruim twee jaar geleden kon ik het gewoonweg niet meer opbrengen door te leven zoals ik altijd geleefd heb (als vrouw) en heb ik me aangemeld bij het Genderteam van het VUmc.

Na een wachtlijst en eindeloze psychologische tests en onderzoeken is nu de diagnose gesteld. Ik ben transgender/transseksueel. Voor mij is de acceptatie van wie ik werkelijk ben een opluchting en een bevrijding. Ik ben geboren als Roos, maar binnenkort zal ik eindelijk helemaal Rick zijn (mijn nieuwe naam). Eindelijk zal mijn buitenkant overeen gaan stemmen met mijn binnenkant. Vorige week ben ik nl. begonnen aan de geslachtsaanpassende behandeling.

Conform het behandelprotocol van het Genderteam van het VUmc start nu de zgn. real-life experience fase (RLE). In deze fase word ik geacht in alle levensomstandigheden in de gewenste genderrol (man dus) op te treden, dus ook in mijn werk. Vandaar dat ik me nu ook open naar jullie toe. Ik heb dat niet eerder gedaan omdat ik in eerste instantie een contract had voor vier maanden en jullie de op komst zijnde veranderingen toch niet zouden zien. Nu mijn contract verlengd is, is het een ander verhaal.

De RLE fase wordt ondersteund door een hormoonbehandeling. Een aantal veranderingen zullen relatief snel optreden (daling stemgeluid, lichaamsbeharing), andere veranderingen hebben meer tijd nodig (toename spiermassa en kracht, verandering vetdistributie). Ik realiseer me dat dit een hele rare fase is. Ik zal langzaamaan gaan vermannelijken, maar ik heb nog steeds te dealen met een grote boezem waardoor ik gewoon nooit echt als man gezien word, maar de regels zijn nou eenmaal dat je pas na een jaar na start met de hormonen in aanmerking komt voor evt. operaties, hoewel ik daar tegen in beroep ben gegaan.

Zolang mijn stem nog vrouwelijk is, zal ik me aan de telefoon naar klanten toe gewoon Roos blijven noemen. Ik merk vanzelf wel wanneer ik de overstap kan maken naar Rick. Wat jullie, collega’s betreft, laat ik het aan jullie over. Jullie mogen me Roos of Rick (graag!) noemen, maar daar wil ik een ieder vrij in laten. Ik besef heel goed dat dit een niet alledaagse situatie is en voor sommige mensen misschien wel raar en moeilijk. Voor iemand die het niet zelf meemaakt is het denk ik niet voor te stellen wat het is om te leven in een verkeerd lichaam.  Zelf ben ik heel open en trots op wie ik ben en blij dat ik eindelijk kan laten zien wíe ik werkelijk ben. Schroom alsjeblieft niet om me vragen te stellen als je die hebt. Kom gewoon even naar me toe.  Geen probleem.

Graag wil ik jullie ook nog bedanken voor de kaarten en het medeleven die ik ontvangen heb tijdens de ziekte en na het overlijden van mijn moeder. Dat was echt heel fijn en sterkend.

Hartelijke groet,

Rick

Ongelooflijk fijn wat er toen en de volgende dagen gebeurde (want niet iedereen las meteen het bericht). Tientallen mails in mijn mailbox, steunbetuigingen, collega’s die naar me toe kwamen en mensen die zich opnieuw aan me voorstelden. Bewondering alom over mijn openheid, over mijn manier van dit bekendmaken.  Ik had daar zelf niet eens zo bij stilgestaan, maar dat was schijnbaar toch wel bijzonder.

Inmiddels is er ruim een week voorbij en iedereen noemt me al Rick, ik neem de telefoon op met Rick (besloot na een paar dagen niet te wachten op de verandering van mijn stem)  en ik voel me echt geweldig. Geen geheim meer op de werkvloer. Ik voel me gezien. Ik word gezien. Ik mag mezelf zijn. Ik voel me veel vrijer.

Dank collega’s. Jullie hebben er vast geen idee van wat dit voor me betekent, maar dit is zó groots. En ach, jullie mogen het ook best weten. Nu ik dit schrijf stromen de tranen over mijn wangen. Van geluk en ontroering uiteraard. Bij deze ‘man at work’.